Üniversiteden mezun olarak, kariyer planlamasında değerli bir engelini aşmış, şimdi de oturmuş mesleki manada kendi hedefine makul bir iş arıyordu.Arzu duyduğu hedefe ulaşacak olmanın kanaati bile onu şimdiden mutlu ediyordu ve işe başlamak, atılacak adımlardan ilkiydi. Başlayacağı işte yüksek bir statüye ulaşmak için önünde meşakkatli bir süreç vardı ve bunun farkındaydı. Bu nedenle kendisine sevdiği, çalıştıkça mutlu olacağı iş kolunu seçmişti. Aslında iş seçimi öyle gelenekselin dışında, fantezilerle oluşturulmuş bir seçim değildi. Seçtiği işin para kazanmayı garantilemesi, kendisine saygınlık getirecek olması her şeyden değerliydi.
Yine de yaşamının büyük bölümünün seçtiği işte çalışarak geçecek olmanın bilincinde olduğu için, mutlu olacağı bir işi seçmek, onun için oldukça önemliydi. Çünkü işinde yükselmek için çok çalışması ve azmetmesi gerektiğini bildiğinden, başarısına engel olabileceğini düşündüğü, sevdiği, istediği şeyleri baskılayabilmeyi veya kontrol altında tutabilmeyi dahi göze almıştı.
Onun için başarmak demek mutlu olmak demekti. Mesela öğrencilik zamanlarında dahi staj için girdiği şirketlerde hemen üst kademe insanlarla ilişkiye girer, onlardan ilerde yarar sağlayacağını düşünerek onların gözüne girmek için çok çalışır, bir fotokopi çekimi için aldığı iltifatla kendisinden memnun ve mutlu olur, bir şeyler başarmanın keyfini yaşardı. Her zaman ‘Eğer bir işe yaramıyorsan, bir öneminde olmaz’ derdi kendiliğinden.
Hatırlıyorum da bir keresin de, ders esnasında bu ‘Eğer bir işe yaramıyorsan, bir öneminde olmaz’ sözünü öğretmenimiz ile yaşadığı bir tartışmada da sarf etmişti, statünün insana ekleyeceği değerin oldukça önemli olduğunu vurgulamıştı. Bu önemsemesinde ki abartıdan ötürü öğretmenimizi kızdırdığı çok belliydi ve öğretmen ona çok bilindik bir fıkrayı anlatmıştı. ‘’Adam annesini ve babasını ayağına çağırır ve ‘bakın gördünüz mü Kadı oldum’ der. Anne babada ‘biz Kadı olamazsın değil, adam olamazsın dedik’ derler ve insani değerden yoksun bir statünün kıymetsiz oluşunu vurgulayıp adamın huzurundan ayrılırlar’’. Fıkranın bitimine de ‘’Bu kadar çok maddesel dünyanın peşinde olmak insanı depresyona sokacak sonuçlar doğurabilir.’’ cümlesini eklemiş ve ‘Bu tuzağa düşmemenizi tavsiye ederim’ demişti. Bu tartışma hepimiz için insani değerlerin önemini zihnimize kazımış, sade, kolay, azla kurulan yaşamların dahi ne kadar doyurucu bir başarı ve şahsi memnuniyet getirebileceğini göstermişti.
Onun yaşadığı ilişkileri hatırlıyorum da, genellikle üst sınıflarda okuyan kendinden daha yetişkin ve oturaklı, planları olan, gelecek odaklı insanları seçer, ciddi ilişkiler kurardı. Eşinde kendi başarısına destek olacak özellikler arar. (Hatta bu özelliklerin içinde zengin olmakta vardı.) Bu destek olmanın eşinin sorumluluğunda olan, yapmak zorunda olduğu bir görev olarak görürdü. Birçoğumuz bu isteğinin altında yatan sebebin; kendisini önemli hissetmek için dışsal şeylere ihtiyaç duyduğundan ötürü olduğunu düşünürdük. Yine de bu destek beklentisine karşılık verebilecek birisini bulmasına rağmen bir birlikteliğin hemen içine atlamaz, temkinli yaklaşırdı.
Bize hep çekici gelen o soğuk duruşlu cazibesini takınarak, evleneceği zaman yapacağı düğünü anlatırken şaşırtmaz, tüm gelenek ve göreneklerin yerine getirildiği, klasik hatta klişe bir düğün hayal ederdi. Zaten klasik takılmayı da sever, toplumsal kurallara uyumlu yaşardı.
Şimdi bu güvenilir arkadaşımdan ayrılıyoruz. Herkes yoluna gidiyor. Ona içindeki etkin olma isteğini, yaşayacağı başarısızlıklar karşısında korumasını ve küsmemesini, kendisini mutlu edecek her neyse onun için çabalamasını dileyerek yanından ayrılırken son sözü o ifade etti.
‘Topluma katkıda bulunmak ve onu yaşatan kuralları sevmek iyi bir şeydir. İnsanlar iyi bir şey yaptıklarını düşündüklerinde mutlu olur ve kendilerini severler.’
Astroloji Dergisi/ Tolgay Yılmaz
www.astrolojidergisi.com